Affection cz.45

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!

Muzyka

Kiedy dojechaliśmy do mieszkania Lou, nie wiedziałam czy mam wysiąść czy zostać. Bałam się spotkania z Zaynem.

- Idziesz Nikol? -odtworzył mi drzwi brunet. 

- Tak zaraz przyjdę. 

Stałam przed drzwiami. Patrzyłam się na nie jak jakaś debilka. Ręce trzęsły mi się ze strachu. Za chwilkę się wszystko okaże. Pociągnęłam za klamkę od drzwi i weszłam do środka. Usłyszałam tylko jakieś szepty i ryk Louisa żeby byli cicho. Gdy weszłam do pomieszczenia wszystkie oczy były skierowane na mnie. Nikt mi nie mówił, że będzie tyle osób, ale nie zauważyłam Zayna. 

- Nikol? -usłyszałam głos zza mych pleców. 

Odwróciłam się i zobaczyłam jego. Był tak wychudzony i blady. Boże. Jakby miał zaraz umrzeć. Do oczu napłynęły mi łzy, z resztą jemu także. Nawet się nie zorientowałam jak wszyscy wyszli. Zostaliśmy sami. 

- Nikol chce ci udowodnić, że cię nie zdradziłem. Tylko musisz się zgodzić. -złapał mnie za rękę. 

- Tak, zgadzam się! -powiedziałam szybko bez namysłu.

- Perrie! -krzyknął Zayn.

Spojrzałam się na niego z wyrazem twarzy: ‘Co kurwa’. Po co tu ona? Przecież miał mi udowodnić, że mnie nie zdradził, a nie przyprowadzać swoją kochankę. Do pokoju weszła mi znana blondynka. 

- Hej. -podała mi rękę. 

- Po co tu ją przyprowadziłeś? -spojrzałam się na Zayna.

- Spokojnie Nikol. On ci wszystko wyjaśni. -oznajmił. 

- Mogę zacząć? -spytała się blondynka. 

- Tak. -odparłam. 

- Harry to wszystko wymyślił. Zayn cię nie zdradził. Owszem byliśmy kiedyś razem, ale to było dawno. Dlatego są te zdjęcia. Styles jakoś zmontował daty, aby były teraźniejsze. Zapłacił mi żebym skłamała i udawałam to wszystko. A to po to, bo chciał cie na własności. Przepraszam cię Nikol -powiedziała, Perrie. 

Nie mogła w to uwierzyć, ale wychodzi na to, że to prawda. Przez niego wszystko się pojebało. Jak on mógł. Dupek. Kiedy się kogoś kocha to nie rozwala się mu życia. Tylko cieszy się jego szczęściem. On jest psychiczny!

- Perrie dziękuje ci, że powiedziałaś prawdę. Możesz już iść. -Zayn chciał ją odprowadzić, ale blondyna chyba jeszcze nie skończyła.

- Poczekaj, Zayn. Nikol naprawdę przepraszam cię. Nie wiedziałam, że jesteś w ciąży. 

- Rozumiem i dziękuje, że powiedziałaś prawdę. 

Chyba zrobiło jej się mi żal i dobrze. Zayn ją odprowadził i wrócił do mnie. 

- Kochanie wrócisz do mnie? -uklęknął przede mną. 

Czułam się jak w dniu, kiedy Malik mi się oświadczał. 

- Zayn wstań. 

- Oczywiście, że ci wybaczę, ale nie wiem czy ty mi wybaczysz. -po moim policzku zaczęły spływać łzy. 

- Jeszcze się pytasz i nie płacz, bo nie masz, czemu. -otarł moje łzy i wpił mi się w usta. 

Całował mnie delikatnie i namiętnie. Brakowała mi tego. Nawet zapomniał jak to jest. 

- Kocham cię bardzo. -mulat muskał mnie po policzku. 

- Ja ciebie bardziej. -uśmiechnęłam się. 

Nagle usłyszeliśmy oklaski. Odwróciliśmy się i zobaczyliśmy naszych przyjaciół. Którzy cieszyli się z naszego szczęścia.

* Wieczorem * 

Spędziliśmy czas w miłym towarzystwie, ale robiło się późno. Zayn czekał na mnie w samochodzie, a ja musiał jeszcze porozmawiać z Lou. Tak wracam z Zaynem do domu. Mam zamiar niedługo ściągnąć z powrotem śmieszkę i znów zamieszkać z Malikiem. Teraz będziemy sobie o wszystkim mówić, nawet o tych niemiłych rzeczach. 

- Louis dziękuje cie za wszystko. 

- Ależ proszę! Nie mogłem dłużej patrzyć jak on cierpi. 

- Masz tu jest list dla Zayna ode mnie. Dasz mu jakbym nie przeżyła porodu lub by coś się stało. -podałam mu kopertę . 

- Nikol, ale jak to? Czemu masz nie przeżyć porodu? 

- Ciąża jest i była zagrożona. A z resztą nie wiem, co będzie jutro, za miesiąc czy rok. Więc proszę przekażesz mu to? -uśmiechnęłam się. 

- Tak oczywiście. 

- Jeszcze raz dziękuje i do zobaczenia niebawem. -przytuliłam się i ruszyłam w stronę auta. 

* Oczami Zayna * 

Wracaliśmy do domu. Moja ukochana zasnęła. Nawet nie wie, jaki jestem szczęśliwy. Wszystko będzie jak kiedyś. Będziemy razem. Kocham ją, nasze nienarodzone dziecko i Miley. Spojrzałem się na Nikol spała tak słodko. Nagle samochód wpadł mi w poślizg. Nie miałem panowania nad nim, a z naprzeciwka nadjeżdżały inny samochody. 

* Oczami Louisa * 

Było już po 20.00. Siedziałem sobie z Jade i oglądałem telewizję. Głaskałem ja po głowie. Jest całym moim światem. Zza myślenia wyrwał mnie dzwonek komórki. Podniosłem się i odebrałem. Był to Zayn, ale to, co usłyszałem ścięło mnie z nóg. Nie mogłem w to uwierzyć. Boże. Usiadłem na sofie. I patrzyłem się w ścianę. Jade od razu wyczuła, że coś się stało. 

- Kochanie, co jest? -zaniepokojona uklękła przede mną. 

- Zayn i Nikol mieli wypadek. 

Nic nie powiedziała. Była w takim samym szoku, co ja. Siedzieliśmy przez parę minut w ciszy, ale postanowiłem pojechać do szpitala i wesprzeć mojego przyjaciela. Tak wesprzeć, jemu prawie się nic nie stało po za zwichniętą ręką i paru siniaków. Za to Nikol była w ciężkim stanie. Wziąłem list, który mi dała. Chyba miała jakieś przeczucia. Mogła się z nami podzielić! Nim się obejrzałem, byłem w szpitalu. Jade została w domu, była w takim szoku, że nie mogła się ruszyć. Biegłem po białym korytarzu, który ciągnął się bardzo długo, a na końcu widziałem czarną postać. Był to Zayn. 

- I jak? -zdyszany usiadłem na krześle koło niego. 

Widać było, że płakał. Był cały we krwi z bandażem na ręku. 

- Poród się zaczął, ale ona jest nie przytomna. 

- Ale jak to przeczesz jeszcze jest czas.. -byłem bardzo zdziwiony. 

- To przeze mnie! Louis! -wstał cały zły. 

- Czemu przez ciebie? 

- Zamiast patrzeć się na ulicę spojrzałem się na nią. Tak słodko spała, ale to była tylko chwilę i bum! -rozpłakał się ponownie. 

- Zayn! Nie obwiniaj się! Samochód sam wpadł w poślizg. To nie twoja wina. -próbowałem go pocieszyć. 

- Moja! -zaczął rzucać wszystkim, co miał pod ręką. 

- Stary to nie pomoże Nikol! -złapałem go za ramię. 

- Masz rację. 

* Oczami Zayn * 

Minęło parę godzin a ja ciągle nie wiedziałem, co jest z moim aniołkiem. Cieszę się, że mam takiego przyjaciela jak Lou, który jest cały czas ze mną. 

- Który z panów to pan Malik? 

Spojrzałem się w górę i zobaczyłem lekarza. Od razu zerwałem się na równe nogi. 

- Ja, ja jestem Malik. -poszedłem do niego. 

- Proszę za mną. 

Szliśmy przez długi korytarz. Później windą na dół, aż doszliśmy do drzwi gdzie pisało kostnica. Po moim całym ciele przeszły dreszcze.

- Po co tu jesteśmy? 

- Przykro mi, ale pańska żona nie przeżyła. -mówił to z takim spokojem, że jeszcze gorzej się wściekłem. 

- Co jak to? -do moich oczu napłynęły łzy. 

Właśnie straciłem cały mój świat. Sens życia. 

- Niestety poród był ciężki. Dziecko przeżyło, ale pańska żona nie. Przykro mi. -dotknął mnie za ramię. 

- Przykro? A stracił pan osobę, która była dla pana całym światem i nie widział pan ją pół roku, a jak już zobaczył to ją stracił? Nie wydaje mi się. -strąciłem jego rękę. 

- Robiliśmy, co mogliśmy. Leży za drzwiami. Może pan ją zobaczyć. -odszedł. 

Zostałem sam. Pociągnąłem za klamkę i odtworzyłem drzwi. Wszedłem do środka gdzie było bardzo zimno. Na środku był metalowy blat. Gdzie leżał przykryta białym materiałem mój aniołek. Podszedłem jeszcze bliżej i odkryłem jej twarz. Moje serce nie przeżyło takiego szoku, wiec się odwróciłem. Nie mogłem opanować się od płaczu. Nie wstydzę się łez. Spojrzałem się jeszcze raz na nią. Była blada ja ściana, wyglądała jakby spokojnie  spała. Musnąłem jej policzek ręką, który był zawsze zarumieniony, ale tym razem blaty jak cała reszta jej martwego ciała. Usiadłem na krzesełku, które stało o bok i złapałem ja za rękę. 

- Czemu mnie zostawiłaś? -płakałem. 

- Co?! Czemu ty? Czemu nie mogłem być to ja?! To nie sprawiedliwe! Wróci do mnie Nikol! Kocham cię, wróć do mnie.. 

Wstałem, przybliżyłem swoje usta do niej i ostatni raz ją pocałowałem. Zdałem sobie sprawę, że to nie to samo. Usta jej były zimne. Bez życia, tak jak reszta ciała. Powolnym krokiem wróciłem do Lou, ale on wiedział już, co się stało. 

- Przykro mi. Nikol kazała ci to dać, jak coś by się stało. 

Dał mi jakąś kopertę i odszedł. Usiadłem przecierając łzy i odtworzyłem to, zaczynając czytać..

 “ Zayn kochanie, jeśli czytasz ten list to oznacza, że nie żyję, ale nie martw się! Wszystko będzie dobrze! Będę wciąż z tobą, tylko nie tak jak byś chciał. Codziennie będę cie pilnować, Miley również i naszego synka. Jeśli przeżył to wybrałam dla niego imię. Proszę abyś nazwał go Zayn, po jego wspaniałym ojcu. Nie martw się, dasz sobie radę! Pamiętaj, że zawsze cię kochałam i będę kochać nad życie. Również proszę abyś zajął się Miley, ona będzie cie teraz potrzebować, tak jak nasz synek. Tylko nie rób nic głupiego! Będę cie pilnować i sprawdzać czy twoje serduszko bije dla mnie i nie płacz już. Znajdziesz sobie kogoś lepszego ode mnie.. 

                                                                                                                                                                                                                                                                                                        Nikol Malik” 

                                                               

                                                         

                                        KONIEC!! 

No i ostatni rozdział jest! Nie mogę w to uwierzyć, aż się rozkleiłam jak to pisałam :'( 

Wiem smutne jest zakończenie, ale takie było moim zdaniem najlepsze. Nie smucie się, że jest koniec Aff, ponieważ będzie nowe opowiadanie, a z tym nie miałam już pomysłów. Nowie ff będzie z Louisem! Jeszcze nic tam nie ma, ale będzie w weekend. Proszę, abyście zaczęli obserwować tego bloga i Dirty Love. 

Nowe opowiadanie z Lou: Feeling

Opowiadanie z Harrym: Dirty Love

Kocham was bardzo i mam nadzieje że będziecie czytać te blogi tak samo jak Aff. : ) 

Czytasz= Komentujesz!!