Affection cz.39

Wsiadłam do auta Harrego. Jechaliśmy w ciszy po Miley jedynie, co parę minut zerkał na mnie Styles. Znów mi się życie zjebało. Mogłam nie angażować się w to aż tak bardzo, będę cierpieć przez własną głupotę. Zauważyłam, że Harry zatrzymał samochód oznaczało to, że jesteśmy na miejscu.

- Nie płacz.. -złapał mnie za rękę.

- Jak mam nie płakać? Co kurwa?! -spojrzałam się na niego.

- Zaopiekuję się tobą. -odgarnął kosmyk moich włosów

- Nie musisz.. -odparłam.

- Ale Chce.. -przybliżył swoją twarz do moje i wytarł łzy.

Nie wiedziałam, co mam już robić czy zaufać Harremu? Może wrócić do Polski?  Moja mama ucieszyłaby się na mój i Miley widok. Jedyne, co przychodziło mi do głowy to, że chce się napić, uciec z stąd jak najdalej i nie wracać.

- Idę po Miley. -otworzyłam drzwi i wyszłam.

Stanęłam przed domem, zadzwoniłam dzwonkiem i czekałam aż ktoś mi otworzy. Nagle drzwi się odtworzyły, wyszła mama Zayn.

- Nikol kochanie, co tu robisz? Wejdź. -pokazała ręką.

- Nie dziękuje, przyjechałam po Miley.

- Przecież Zayn miała po nią przyjechać po pracy. -zdziwiła się.

- Tak, ale stęskniłam się za nią może pani znaczy się mama ją przyprowadzić?

- Oczywiście już idę.

Czekałam parę minut, które wydawały się ciągnąć w nieskończoności. Chciałam już odjechać z stąd. Chwilę później słyszałam jak ktoś krzyczy.

- Mamusiu! -biegła Miley.

- Słonko moje kochane, stęskniłam się bardzo za tobą. -przytuliłam się do niej.

- A ja za tobą mamusiu i za tatą. -powiedziała radosna.

Wstałam i złapałam ją za rękę.

- Dziękuje za opiekę, do widzenia.

Szłam w kierunku samochodu, nie wiedziałam w ogóle jak Miley na to za reaguje. Może na razie nie będę jej nic mówić, ale będzie się pytać, czemu mieszkamy u Stylesa. Otworzyłam drzwi, usadziłam ją na siedzeniu, zapięłam pasy i sama zajęłam miejsce z przodu.

- Hej wujku! -uśmiechnęła się Miley.

- Witaj aniołku. -odwzajemnił uśmiech.

- A gdzie tata? -zapytała.

- Kochanie posłuchaj mnie uważnie.. -odwróciłam się do niej.

- Będziemy teraz mieszkać u Harrego lub wyjedziemy do babci. Ponieważ ja nie jestem już z Zaynem.. -łzy napłynęły mi do oczu, a Miley przestała się uśmiechać.

- Ale czemu? 

- Nie pasowaliśmy do siebie i proszę abyś już nie zadawał więcej pytań. -odwróciłam się, a po policzku spłynęły łzy.

Harry odpalił auto, ruszyliśmy. Znów jechaliśmy w ciszy, włączyłam radio, oparłam głowę o szybę i pozwoliłam, aby łzy spływały sobie swobodnie.

*Oczami Zayna*

Właśnie wyszedłem z pracy, jestem strasznie zmęczony, chce już do mojej Nikol. Wsiadłem w samochód i ruszyłem w stronę domu moje mamy. Musiałem jeszcze jechać po naszego aniołka. Kiedy dojechałem szybko wysiadłem z auta, podszedłem do drzwi, zadzwoniłem i spokojnie czekałem.

- Zayn? -zdziwiła się mama.

- No ja, a co? -wszedłem do środka.

- Nikol nie dzwoniła do ciebie?

- Nie? A czemu miałaby dzwonić? -oparłem się o ścianę.

- Była tu po Miley z Harrym. -oznajmiła.

- Co? Z Harrym? Ale, po co? -nie wiedziałem w ogóle, o co chodzi.

- Mówiła, że się stęskniła i pojechała.

- Dobra dzięki mamo. -wybiegłem z domu.

Od razu wyjąłem telefon i zacząłem dzwonić do niej, musi mi to wyjaśnić. Wsiadłem w samochód, ruszyłem z piskiem opon przy tym próbując dodzwonić się do Nikol. Niestety nie odbierała. Przyspieszyłem jeszcze bardziej. Od razu jak dojechałem wbiegłem do domu, nawet nie zamykałem samochodu.

- Nikol! -krzyczałem.

Zauważyłem na stole jakąś kartkę i zdjęcia, podszedłem, wziąłem do rąk, ale to, co zobaczyłem ścięło mnie z nóg.

- Nie pisz do mnie, nie dzwoń do mnie, nie szukaj mnie... -te słowa były dla mnie wielki wstrząsem.

Spojrzałem na zdjęcia, byłem na nich z Perrie moją byłą dziewczyną. Nikol tego pewnie nie wie, ale czemu przy tych zdjęciach są teraźniejsze daty jak ja z nią byłem dawno, chyba z rok temu. Muszę wyjaśnić to nieporozumienie.

*Oczami Nikol*

Kiedy dojechaliśmy Miley zasnęła pewnie pod wpływem emocji. Zawsze, kiedy źle coś znosiła to po prostu zasypiała. Harry przeniósł ją do pokoju gościnnego, a ja rozebrałam i położyłam do łóżka. Potem zeszłam po walizki, ale Harry zrobił to za mnie.

- Chodź do salonu odpoczniesz po tym wszystkim. -wziął dwa kieliszki i wino. 

Usiadłam na kanapie po turecku a Harry nalał staranie równe porcje, podał mi jedną i usiadł koło mnie.

- Będzie ci lepiej. -trzymał kieliszek do wina przed moją twarzą.

Nie musiał długo czekać, wzięłam i od razu wypiłam do dna. Czekając na drugą porcje trunku.

- Dziękuje ci za to wszystko..

- Każdy by tak zrobił na moim miejscu. -zapełnił kolejny raz kieliszki.

- Oj nie wiem ty to zrobiłeś, bo.. -przerwał mi w połowie wypowiedzi.

- Bo cię kocham. -podał mi kieliszek.

Tą porcje również szybko opróżniłam, postanowiłam nie bawić się. Wzięłam całą butelkę i piłam z gwintu. Nagle usłyszeliśmy dzwonek do drzwi.

- Poczekaj tu. -wstał i poszedł.

Ciąg dalszy nastąpi...

Przepraszam za błędy jak są.