Affection cz.42

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!

Muzyka

Nagle usłyszałam jak Miley mnie woła. Czym prędzej pobiegłam do jej 'nowego' pokoju. 
- Coś się stało Miley? –wpadłam zdyszana do pomieszczenie. Zauważyłam, że siedziała smutna na łóżku.
- Chciałam porozmawiać.. –bawiła się rękami. 

- Tak? –usiadłam koło niej. 
- Czemu nie jesteś już z Zaynem? –spojrzała się na mnie.
- Miley? 
- Tak mamo miałam nie pytać cię, ale nie jestem taka mała już możesz mi powiedzieć..
Nie wiedziałam czy mam jej mówić prawdę czy nie. Chwilę się zastanawiałam zanim coś powiem. 

- Zrobiliśmy sobie po prostu przerwę, aby sprawdzić czy po długiej rozłące będziemy nadal się kochać. –skłamałam.
- Mamo, po co to wszystko? Przecież widzę, że się bardzo kochacie. 

- Miley tak postanowiłam i tak będzie. -pogłaskałam ją po ramieniu. 

- Coś jeszcze jest ważnego córeczko, o czym musisz wiedzieć. –uśmiechnęłam się. 
- Słucham mamusiu?
- Będziesz mieć rodzeństwo. –uśmiechnęłam się jak najcieplej mogłam. Bałam się jak to przyjmie. A jak będzie niezadowolona? W końcu nie będzie już oczkiem mamusi, ale postaram się aby oboje byli tak samo rozpieszczani. 

- Naprawdę? –wstała z łóżka. 
- Tak. 
- Mamo nie wiem jak się 

Miley ♥

cieszę! –zaczęła skakać i się cieszyć. Ulżyło mi. Jeszcze nigdy się tak nie bałam. Nagle do pokoju wszedł Harry. 

- Z czego tak się cieszysz aniołku? –wziął ją na ręce. 
- Będę mieć brata lub siostrzyczkę. 
- To w takim razie wujek też się cieszy. -uśmiechnął się. 
- Miley idź się ubierz. Kiedy skończysz zjedz na dół na śniadanie. –wstałam i udałam się do kuchni. Za chwilę też pojawił się Styles. Usiadł przy stole a ja właśnie skończyłam nakrywać. Więc też zajęłam swoje miejsce. 
- To powiesz, o co chodzi z tym dzieckiem? –był zdenerwowany. 
- Spokojnie nie jest twoje.. 
- Nie o to chodzi.. Nawet jak by było moje to bym się bardzo cieszył. –złapał mnie za rękę, którą zaraz wyrwałam. 
- No, co? Wpadłam z Zaynem i o to są efekty.. 
- O co ci chodzi? –wstał. 
- Po prostu mam gorszy dzień.. 
- To wiem, co ci humor poprawi! Po śniadaniu jedziemy na zakupy! Kupisz, co będziesz chciała. –objął mnie od tyłu. 
- Nie chce cię wykorzystywać..
- Nie wykorzystujesz. Jedziemy i koniec tematu. –pocałował mnie w policzek. 

*Oczami Zayna* 

Otworzyłem oczy. Od razu poczułem ogromny ból głowy. Mam kaca. Przetarłem oczy i wstałem. Pierwsze, co zrobiłem to poszedłem do kuchni po tabletki przeciw bólowe. Kiedy wziąłem to, co musiałem poszedłem prosto pod zimny prysznic, aby się lepiej obudzić. Kiedy skończyłem poranną toaletę zrobiłem sobie śniadanie, ale nie było tak dobre jak Nikol. Nagle usłyszałem, że ktoś dzwoni na moją komórkę. Spojrzałem się na wyświetlacz i ujrzałem, że dzwoni Lou. Postanowiłem nie odpierać. Nie mam humoru na nic a tym bardziej na jakieś spotkania, ale Louis nie przestawała dzwonić..

- Co jest? –odebrałem wściekły.

- Wiem, co się stało zaraz będę u ciebie. –rozłączył się.

Z skąd on wie? Tak szybko roznoszą się plotki? Najwidoczniej tak. Po skończonym posiłku pozmywałem. Udałem się do salonu, aby włączyć telewizor. Usiadłem na sofie i czekałem na Louisa. Jest mi smutno. Nawet TV mi nie pomaga. Szybkim ruchem ręki wyłączyłem to gówno. Siedziałem tak i wpatrywałem się w pustą ścianę. Nagle po moim policzku słynęła łza. Nie wstydzę się łez. Jeżeli facet płacze to naprawdę kogoś kocha a ja kocham Nikol. Kiedy usłyszałem pukanie do drzwi szybko wytarłem moją twarz. Otworzyłem drzwi a w nich ujrzałem Louisa. Który od razu wszedł bez pytania. Udałem się za nim do salonu gdzie siedział już na kanapie.

- Mówiłem ci.. –spojrzał się na mnie.

- Ale ty mi dużo rzeczy mówiłeś. Byłbym łaskawy jakbyś mi przypomniał. -zaśmiałem się.

- Mówiłem ci, że nie warto jest interesować się dziwką. Z czasem tak by cię zdradziła, ale z kimś innym. Nie gniewaj się na Hazze, ale on jest kobieciarzem, a ona jeszcze wskoczyła mu sama do łóżka. Ponoć go zachęcała. -oznajmił.

Byłem wściekły na to jak nazwał moją ukochaną. Miałem mu ochotę przypierdolić ale w porę się opanowałem.

- Co ty powiedziałeś? –wstałem z fotela.

- No to, co słyszałeś..

- Czyli wierzysz, Harremu?

- A po co miałby kłamać? –zdziwił się.

- Ponieważ chciał zniszczyć nasze małżeństwo, ale ja się tak łatwo nie podam. Nie będę ci tłumaczyć, co on dokładnie zrobił. Chce abyś opuścił ten dom.

- Ale, o co ci chodzi stary? –wstał.

- O to, że nazwałeś moją kobiet dziwką. Żegnam. –wyprosiłem go.

Miałem już plan jak odzyskać moją Nikol, ale musiałem jechać do Perrie, aby mi w tym pomogła. Wiem, że Harry ją przekupiła, aby kłamała. W takim razie ja też ją przekupie, aby powiedziała prawdę. Udałem się do garażu, wsiadłem w auto i ruszyłem w stronę mieszkania mojej byłej. Nie oszukując spory kawałek mieszka za Londynem, ale jestem szczerze pod wrażeniem tego jak Harrym wszystko wymyślił. Naprawdę musi mu też zależeć na Nikol, ale niestety byłem pierwszy ona jest moja. Nie poddam się bez walki. Będę walczył o nią. 

***

Kiedy dojechałem na miejsce zauważyłem jak Perrie pakuję walizki do samochodu. Szybko wysiadłem z auta i pobiegłem w jej stronę.

- Zayn? –była zdziwiona moją osobą.

- Musisz mi pomóc..

- Ale Zayn..

- Zapłacę ci ile będziesz chciała. –próbowałem ją przekupić. Chwilę się zastanawiała, ale wiem, że powie tak. Zawsze była materialistką. Nawet jak była ze mną to tylko ciągnęła ze mnie kasę.

- Ok. zgoda, ale nie mogę ci teraz pomóc. –oparła się o auto.

- Czemu?

- Wyjeżdżam do mojej mamy..

 Ciąg dalszy nastąpi..

Przepraszam jak są jakieś błędy.

Kochani mam prośbę każdy, kto czyta to opowiadanie a ma konto proszę, aby obserwował tego bloga! Naprawdę jest to dla mnie ważne.

Pozdrawiam was i całuje. Wasza Malikowa  ♥