Affection cz.36

*5 dni później*

Tą niespodzianką okazały się Hawaje. Tu jest tak pięknie. Zayn wynajął domek nad samą plażą. Przez te dni zwiedziliśmy już trochę, ale dziś leże w łóżku, ponieważ źle się czuje. Zayn poszedł zrobić śniadanie a ja oglądam telewizje. Nie chce mi się leżeć i oglądać, ale jak Zayn się uprze to nic nie zdoła go przekonać, że nic mi nie jest. Pozostaje też sprawa tego, co stało się przed ślubem. Zamierzam mu powiedzieć, ale nie wiem jeszcze, kiedy. A może będzie lepiej jak się nie dowie? Nie musi wiedzieć przecież? Zobaczymy.
- Kochanie o to śniadanie. -stał przede mną z całą tacą jedzenia.
- Dziękuje! Chodź tu do mnie, razem zjemy. -odparłam.
Usiadł na łóżku i podał mi talerzyk. Naprawdę się postarał. Zaczęłam jeść a on się na mnie patrzył.
- Co tak się patrzysz? -zapytałam.
- Lubię patrzeć jak jesz. -uśmiechnął się i zabrał do jedzenia.
A może cię nakarmię? -zapytałam śmiejąc się.
- Chętnie! -odparł radośnie.
Usiadłam na nim. Zaczęłam dawać mu truskawki i bitą śmietanę, ale niechcący ubrudziłam mu nos. Wyglądał komicznie, nie mogłam opanować się ze śmiechu a on nie wiedział, o co chodzi.
- Co jest? -zapytał.
- Nic, nic. -śmiałam się dalej.
Rzucił mnie z siebie na łóżko i poszedł do lustra. Obejrzał się i spojrzał na mnie, a ja nadal śmiałam się jak opętana. Podszedł do mnie, wziął pitą śmietanę i zaczął nią na mnie pryskać przy tym łaskotał mnie.
- Zayn przestań!- Zayn!
- Nie? -dalej mnie łaskotał.
- Proszę.. -odparłam.
- A co będę mieć w zamian? -opanował się i usiadł po turecku na łóżku.
- No nie wiem? A co chcesz? -również usiadłam po turecku na przeciwko niego.
- Może wiesz co. -powiedział ruszając brwiami a ja się zaśmiałam.
- No niech ci będzie, ale dopiero wieczorem a teraz idę się po kąpać w wodzie. -odparłam wstając. Rozebrała się i wybiegłam na dwór. W końcu plażę mamy za oknem.
- Kochanie chyba ci mówiłem, że masz leżeć. -wybiegł z mną.
- Ale ja nie chcę! Chodź tu do mnie! -krzyknęłam.
Zayn również się rozebrał i przyszedł do mnie. Chlapaliśmy się wodą jak małe dzieci. Siedzieliśmy i całowaliśmy. W tedy czułam się jak nastolatka. Bez żadnych zobowiązań. Liczyło się to, co jest tu i teraz. Poszłam do kuchni po coś do picia, a Zayn został na zewnątrz. Nagle strasznie się źle poczułam, zrobiło mi się ciemno przed oczami.


*Oczami Zayna*

Czekałem na Nikol aż przyjdzie, bo poszła po coś do picia. Coś długo nie przychodziła. Postanowiłem iść i zobaczyć, co robi. Wszedłem do kuchni i zobaczyłem jak leży na ziemi nie przytomna. Szybko podbiegłem do niej.
- Nikol! Nikol! -krzyczałem, ale to chyba na nic ona mnie nie słyszała.
Wziąłem telefon i miałem właśnie dzwonić po pogotowie, ale otworzyła oczy.
- Kochanie, co się dzieje? -zapytała.
- Zemdlałaś. -wzięłem ją na ręce i zaniosłem do łóżka.
- Poczekaj tu chwilkę ja zadzwonię po lekarza. -zaczęłam odchodzić.
- Nie! Zayn nie trzeba! Jak wrócimy do domu to pójdę do lekarza. -oznajmiła.
- Kochanie, ale jak znów zemdlejesz? -podszedłem i usiadłem koło niej na łóżku.
- Nie zemdleję. -odparła.
- Wiesz może wrócimy dziś już do domu? I zapiszę cię do lekarza? -Wziąłem ją za rękę.
Nie pozwolę, aby jej coś się stało.
- Jak chcesz. -powiedziała.
- Dobrze to ja zadzwonię wykupić bilety, a ty prze śpij się. -wstałem i wyszedłem do kuchni.
Oparłem się o blat. A jak jej coś poważnego jest? jak umrze?
- Nie Zayn! Nawet tak nie myśl! -powiedziałem w myślach.
Wszystko będzie dobrze, na pewno.

* Trzy godziny później*
*Oczami Nikol*

Obudziłam się, Zayna nie było przy mnie. Wstałam i postanowiłam go poszukać. Z uwarzyłam, że przy drzwiach stały już nasze walizki, a Zayn siedział na kanapie w salonie. Usłyszałam, że gada z kimś przez telefon. Postanowiłam pod słuchać, o czym.
- No nie wiem mamo, co jej może być.
- Boję się nie chce jej stracić.
-Wiem mam myśleć pozytywnie, ale same czarne myśli przychodzą mi do głowy.
- A mamo mam pytanie, zajmiesz się jeszcze Miley prze 2-3 dni?
- Dziękuje Pa!
Weszłam do salonu i usiadłam mu na kolanach, a on mnie przytulił.
- Kochanie nic mi nie jest. -głaskałam go po głowie.
- Ale od tak sobie nikt nie mdleje! -powiedział zdenerwowany.
- Po prostu byłam przemęczona pewnie dla tego. Zobaczy ile ostatnio się stało ślub, zaręczyny, Harry. -powiedziałam coś, co nie powinnam.
- Co Harry? -szybko zbystrzał.
- Nie nic, przejęzyczyłam się. -odparłam.
- Dobrze słuchaj za godzinę mamy samolot, idź się ubierz. A ja zrobię ci coś do jedzenia Ok? -uśmiechnął się do mnie.
- Ok. -odpowiedziałam.
Poszłam do sypialni. Uff prawie się wygadałam. Ubrałam się w to, i poszłam do Zayna. Zrobił pyszne kanapki. Usiadłam mu na kolanach, zaczął mnie karmić.
- I ja dobre? -zapytał.
- Bardzo. -uśmiechnęłam się do niego i dałam mu buzi.
- Jesteś jutro na 11 umówiona do lekarza. -oznajmił.
- Pójdziesz ze mną?
- Chciałbym, ale nie mogę muszę jutro jechać do pracy. Poradzisz sobie masz samochód. -powiedział.
- Ale samochód mnie nie pocieszy. -powiedziałam smutna.
- Kochanie postaram się być jak najszybciej. Muszę pracować, wiesz o tym? -całował mnie w szyję.
- Wiem.
- Poradzę sobie jakoś, muszę. -powiedziałam
Dokończyliśmy kanapki i zaczęliśmy się zbierać. Zayn zamówił taksówkę i pojechaliśmy na lotnisko.

Ciąg dalszy nastąpi...

Jeśli są jakieś błędy to przepraszam!

Niedługo będzie się dużo działo u Nikol i Zayna więc czytajcie i komentujcie na bieżąco!